زبان از وصف چنین عمل نیکی باز می ماند.
چه بهتر ازاینکه خداوند در سوره ی مائده می فرماید:[color=teal]مَنْ أَحْيَاهَا فَكَأَنَّمَا أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعًا ۚ وَلَقَدْ جَاءَتْهُمْ رُسُلُنَا بِالْبَيِّنَاتِ ثُمَّ إِنَّ كَثِيرًا مِّنْهُم بَعْدَ ذَٰلِكَ فِي الْأَرْضِ لَمُسْرِفُونَ ﴿٣٢﴾[/color]
و هر كس كسى را زنده بدارد، چنان است كه گويى تمام مردم را زنده داشته است. و قطعاً پيامبران ما دلايل آشكار براى آنان آوردند، [با اين همه] پس از آن بسيارى از ايشان در زمين زيادهروى مىكنند.
اگر بتوان جان انسانی را به وسیله ی همین دستگاه ها نجات داد چه کسی می داند که خداوند برای نجات دهندگان جان یک نفر چه مقدار ثواب قرار داده است؟
اما مهم ترین قسمت قضیه آن است که ما قدردان و قدرشناس خدا و کسانی را که مایه ی آسایش ما قرار داده باشیم.نه با بزرگداشت و سمینار و …، که خیرهای ما نیازی ندارند. بلکه با قلب خودمان قدردان باشیم. اینکه بدانیم که همه خواهند رفت حتی کسانی که کار خیر انجام می دهند.و تنها فرهنگ زیبای دست خیر داشتن را برای ما باقی می گذارند، ما هم می توانیم خیر باشیم، حتی با آن ۱۰۰ تومان ته جیب مان.خیرها به ما می آموزند که برای کار خیر و عام المنفعة نباید منتظر کسی بود.
ان شا الله این فرهنگ زیبا در شهر ما همه گیر شود تا دیگر اشک فقیر بر قلب ما نچکد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 3 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۳